In de media

Op deze pagina vind je artikelen en interviews die door of over mij geschreven zijn.

275977890_502884788085016_804226042582882663_n

Nieuwsbrieven

Verdwalen in Versailles
De Kus

2. De Kus

We schrijven 2 februari 2002. Je weet vast al wat voor belangrijke gebeurtenis er op deze dag plaats heeft gevonden: het huwelijk van koning Willem-Alexander met koningin Máxima. Het huwelijk werd in de Grote Zaal in de Beurs van Berlage voltrokken door burgemeester Job Cohen van Amsterdam.

Op tv met koning Willem-Alexander
Duizenden mensen uit heel Nederland togen deze dag naar de hoofdstad om een glimp op te vangen van het koninklijk echtpaar. Zo ook een vriend van mij, Wessel, en ik. Vanuit het Friese Drachten – hier ben ik opgegroeid – namen we de bus naar Heerenveen (Drachten heeft geen treinstation) en vanaf daar pakten we de Intercity naar Amsterdam Centraal.

Mijn vriend en ik grapten nog tegen mijn ouders toen we richting de bus gingen dat ze ons die avond wel op televisie voorbij zouden zien komen. ‘Natuurlijk’, reageerde mijn moeder met een beetje sarcasme. Oftewel: zij geloofde niet dat dit ooit zou gebeuren. Ik wel. Want ik geloof dat je met je mindset, wil en durf veel kunt bereiken in het leven.

Bekende balkonscene
Het was een drukte van belang in Amsterdam. Een grote oranje mensenmassa krioelde door de binnenstad, proosten op het huwelijk in de plaatselijke kroeg, pakten een ‘Willem-Alexander snackje’ uit de muur en zongen de toekomstige koningin massaal toe. De kerkelijke inzegening vond plaats in de Nieuwe Kerk en de dag eindigde met een traditionele rijtoer in de Gouden Koets door de stad. Ik had mij ingelezen van tevoren en wist dat het koninklijk paar vanaf het balkon straks iedereen zou toezwaaien.

Wessel en ik begaven ons naar het plein waar dit zou gaan gebeuren. Het was druk. Heel druk. Maar we wisten dat we het konden, want dit hadden we wel eens vaker gedaan. Wessel pakte mijn hand en stapje voor stapje liepen wij steeds verder naar voren. Geen ruzies, geen gedoe en zonder pijnlijke elleboogstoten van anderen. En jawel, na een klein kwartiertje keken wij elkaar triomfantelijk aan: het was gelukt. We stonden vooraan bij de alom bekende balkonscene.

DE KUS vond plaats
Het duurde even, maar toen hadden we ook wat. DE KUS tussen de toen nog toekomstige koning en koningin vond plaats en werd door talloze media vastgelegd. Wessel en ik genoten. Ongeacht of we nu wel of niet op televisie zouden komen. Dit pakte niemand ons meer af. Na een geweldige dag ploften we dan ook volkomen uitgeput, maar intens tevreden neer in de afgeladen trein richting Zwolle.

We did it!
Ping! deed de telefoon van mij. Een sms van mijn vader verscheen op het scherm. In hoofdletters stond er: HET IS JULLIE GELUKT! MAMA EN IK ZAGEN JULLIE NET OP HET JOURNAAL. GEWELDIG.

Terwijl Wessel en ik elkaar aankeken, kregen we tegelijkertijd kippenvel. We did it!

VIP
Tot op de dag van vandaag deel ik dit waargebeurde verhaal. Geef niet op als je iets wilt bereiken. Geef niet op als je gastenverblijf even iets minder loopt. Laat de moed niet zakken als je er niet meer uitkomt met je social media. Doe als Wessel en ik en regel je eigen VIP-dag. In slechts 1 dag help ik je aan een slim en winstgevend plan voor je gastenverblijf. Uiteraard sluiten we die dag af met een welgemeende handdruk in plaats van DE KUS. 😉

Met gastvrije groet,
Jorine de Bruin | Gastenverblijfcoach

www.hoteljournalist.nl

P.S. Na dit schrijven heb ik nu zin in een oranje tompouce. 😉

__________________________________________

1. De Tuinen van Versailles

“Au revoir, tot over een paar dagen!” Enthousiast stapte ik – ten tijde van dit waargebeurde verhaal was ik 16 jaar – bij mijn middelbare school op de bus naar Parijs. Hoera, werkweek! Vive la France!

Indrukwekkende tuinen
Na een paar gezellige dagen in het mooie Parijs – tot op de dag van vandaag ben ik verliefd op deze stad – vertrokken we met vier docenten en alle leerlingen naar De Tuinen van Versailles. Een van de grootste en indrukwekkendste tuinen ter wereld. Ik had er zin in.

Deze tuinen, gekenmerkt door wandelingen, fonteinen, beeldhouwwerken, parterres en bosjes, zijn een getuigenis van de 17e eeuwse Franse detaillering en vormgeving en bieden een spectaculair schouwspel (bron: Tuinen van Versailles (versailles-palace-tickets.com)

Kiekjes maken
“Loop je met mij mee?”, vroeg mijn klasgenote Lina (fictieve naam). Ik knikte van ja en volgde haar steeds verder de tuinen in. En verder. En verder. Lina was dol op fotograferen en zag overal wel een plekje waar een ‘kiekje’ van gemaakt moest worden. “Oh, mijn moeder zal dol op deze foto’s zijn”, riep Lina meerdere keren.

Na een half uurtje viel het mij op dat we geen klasgenoten en/of docenten meer zagen. En moesten we niet rond het middaguur weer verzamelen bij de ingang voor de lunch? Lina wuifde mijn bezwaren weg. “Ze zijn vast ergens anders of drinken bij een cafeetje cola.” Weer een half uur later was ik haar gekiek zat. En wilde terug naar mijn andere vriendinnen.

Hopeloos verdwaald
Eindelijk liet Lina haar fototoestel in haar rugzak verdwijnen en knikte. “We gaan.” Maar welke kant op? We hadden geen idee meer waar we waren. Voor ons zagen we tuin, achter ons tuin en links en rechts ook. Bordjes zagen we niet of we hebben we nooit kunnen vinden. “Deze kant dan maar op”, roep Lina en ze banjerde driftig naar rechts.

Later bleek dat dit precies de verkeerde route was geweest. En zo belandden we steeds verder de tuinen in. “Ja, daar rijdt een busje! We vragen de weg!” Dat ging niet zo goed met ons steenkolen Frans en de chauffeur dacht waarschijnlijk dat deze pubers keet aan het schoppen waren. Want hij toeterde nog even vriendelijk en reed vervolgens weg.

Eten bewaren
Na een uur sjouwen waren we echt moe. Een mobiele telefoon met de tijd hadden we toen nog niet (ja, zo oud ben ik ;-)) en ook geen horloges om. We wisten niet hoe laat het was. Het was vast al lang 12 uur geweest. We kregen trek en trokken onze rugzakken open. “Wat heb jij bij je?” Plotseling gilde Lina ‘non’ en ritste haar rugzak weer dicht. “Wie weet hoe lang we hier nog rond moeten lopen. We moeten ons water en eten bewaren.”

Toen raakte ik toch een beetje in paniek en voelde het angstzweet op mijn rug. Daar stonden we. Twee Friese 16-jarige meisjes middenin een wereldstad in een uitgestorven megagrote tuin. En toen kwam ze tevoorschijn. Uit het niets. Een vrouw met kort blond haar, ik weet het nog steeds, en een lange rok met hartjes. En o ja, ze had ook hakjes aan. “Mes petites filles (vertaling: mijn kleine meisjes)”, riep ze. “Wat doen jullie hier?”

Reddende engel
Gelukkig verstond ze ook Engels en kordaat zei ze: “Ik breng jullie terug naar de ingang.” Wat volgde was een lange, hele lange tocht terug. Succesvol, want uiteindelijk zagen we de ingang en daar stond tot ons grote geluk nog een docent te wachten, Bert. Compleet overstuur en uit het veld geslagen. Maar bovenal gelukkig dat we veilig terecht waren. “Jorine! Lina! Ik ben zo blij!”, riep mijn economieleraar (iets waar ik hem uiteraard weer mee heb geconfronteerd op mijn diploma-uitreiking).

Bert nam ons in de metro mee terug naar het hotel, nadat hij de Franse vrouw wel een miljoen keer had bedankt, en vertelde hoe angstig de andere docenten maar ook leerlingen waren geweest. Het was namelijk precies in de tijd van Dutroux. Met gejuich en open armen werden we bij het hotel ontvangen. Enne…het heeft er uiteindelijk wel voor gezorgd dat ik ’s avonds een dikke zoen kreeg van de jongen op wie ik al lang een oogje had. 😉 Hij was erg ongerust geweest.

Parijs is voor mij, samen met Rome, nog steeds de mooiste stad ter wereld. Maar heel eerlijk? De Tuinen van Versailles heb ik nooit meer bezocht. 😉

Laat je gasten niet verdwalen
Weet je wie ook niet willen verdwalen op je website? Je gasten. Nog te vaak zie ik websites van gastenverblijven die onoverzichtelijk zijn. Waar kun je boeken? Wie zijn het gezicht achter de accommodatie? Maak daarom gebruik van mijn COMMUNICATIEPAKKET en ik zorg ervoor dat je gasten niet online verdwalen! Of je dat als gastenverblijfeigenaar wel in De Tuinen van Versailles doet? Daar durf ik geen antwoord op te geven. 😉

Au revoir!